"Wyzwolenie" miasta przyniosło już w połowie lutego 1945 roku wznowienie nauki w dawnym Miejskim Gimnazjum Koedukacyjnym im. A.Skwarczyńskiego. Ta ekskluzywna i jak na warunki miejskie elitarna szkoła przestała nią być, stając się ogólnodostępną dla całego żyrardowskiego społeczeństwa, zgodnie z ludowym duchem współdzialania. Podwoje swoje otworzyło tam Państwowe Gimnazjum i Liceum im. S.Żeromskiego jako upaństwowiony następca dawnego Gimnazjum.
Prawie równocześnie, w tym samym budynku, swoje pierwsze kroki zaczęły również stawiać dwie inne szkoły: Gimnazjum Społeczno-Handlowe oraz protoplasta popularnego "elektryka" Gimnazjum Elektryczne. Ta jakże nowatorska szkoła zostałą zainicjowana przez inżyniera Władysława Żarnocha, prowadzącego podczas okupacji tajne liceum elektryczne w Warszawie.
 |
| siedziba m.in. pierwszej szkoły elektrycznej w Żyrardowie |
Tenże oto inżynier Żarnoch trafił do Żyrardowa po powstaniu warszawskim, a gdy tylko umilkły wojenne działania w mieście, widząc poddatny grunt, zainicjował czynności zmierzające do założenia pierwszej w mieście zawodowej szkoły - szkoły elektrycznej.
Początkowo całe Gimnazjum Elektryczne zawierało się w dwóch klasach, a naukę prowadziło czterech nauczycieli. Wkrótce doszły kolejne osoby do kadry nauczycielskiej organizując ponadto warsztaty w suterenach budynku. Jako że sprzętu do nauki nie było, zmobilizowano odbudowujące się zakłady i tenże sprzęt z nich pozyskano.
Była to szkoła typowo męska, aczkolwiek od 1950 roku stała sie placówką koedukacyjną, z zadaniem wykształcenia przyszłej kadry gotowej do odbudowy kraju po zniszczeniach wojennych. Władysław Żarnoch miał szczęśliwie nie lada wsparcie od Miejskiej Rady Narodowej oraz ówczesnego prezydenta miasta Bolesława Lubasińskiego w zorganizowaniu gimnazjum. W przeciągu sześciu tygodni szkoła została otwarta, a datę 5 marca 1945 roku uważa się za początek działalności "elektryka" w Żyrardowie. Jako że pomieszczeń w dawnym gimnazjum nie było zbyt wiele szkoła elektryczna odbywało swoje nauki w godzinach pomiędzy piętnastą a dwudziestą w dwóch salach oraz wspomnianej suterenie, gdzie odbywały się zajęcia praktyczne. W początkowym okresie działalności wydatki pokrywano włącznie z czesnego oraz Funduszu Rady Rodzicielskiej. A nie było to łatwe, gdyż szkoła musiała dodatkowo radzić sobie z obsługą ulg dla dużej ilości uczniów pochodzących z biednych, robotniczych rodzin.
Po roku działalności szkoła z prywatnej zostaje upaństwowiona, co wydatnie poprawia jej sytuację finansową a dodatkowo czas nauki wydłużony zostaje do 4 lat. Również liczba nauczycieli wzrasta i osiąga liczbę szesnastu belfrów. Dobudowane skrzydło zostaje rozdzielone po istniejących szkołach, także całe trzecie i czwartej piętro od strony ulicy 16-maja (10 sal) staje sie enklawą "elektryka". Po oddaniu do użytku tego skrzydłą wreszcie nauka może odbywać się w godzinach porannych.
Rok 1949 to kolejny duży krok w działalności szkoły. Nosi ona wówczas nazwę Państwowe Gimnazjum i Liceum Elektryczne w Żyrardowie. Szkoła sie rozrasta i widząc pozytywy tejże działalności postanowiono wybudować obiekt na miarę jej rangi. Jak widać wystarczyły tylko trzy lata, trzy bardzo cięzkie lata, okupione wieloma wyrzeczeniami, aby przekonać władze o dobrze wybranym profilu nauczania.
Tym oto sposobem na placu po dawnym stadionie "Żyrardowianki", gdzie jeszcze niedawno mieścił obóz dla jenców wojennych, postanowiono wybudować nowoczesny kompleks - nowej szkoły elektrycznej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz